Wczoraj wieczorem Synuś eM przeszedł samego siebie. Przepłakał trzy godziny wkręcając sobie najróżniejsze czarne scenariusze. Nie mam pojęcia skąd biorą się te jego pomysły… Może po prostu potrzebował się wypłakać i siłą rzeczy MUSIAŁ znaleźć sobie jakiś powód?
Zaczęło się od tego, że… jak dorośnie to nie znajdzie pracy. Tłumaczyłam mu, że to jeszcze duuużo czasu, że nawet jak będzie dorosły to ja mu zawsze będę pomagać, jeśli będzie w złej sytuacji. Co on na to? Że przecież ja niedługo umrę, babcia umrze, a on zostanie sam i nie będzie miał pieniędzy na rachunki i jedzenie. I wpadł w jeszcze większy płacz. No to zaczęłam od początku, że nie zanosi się na to, żeby ktoś umierał, że ja jestem jeszcze bardzo młoda, więc pewnie doczekam wnuków itd. Nic z tego. Trzy godziny musiał przepłakać i tyle. Pewnie rozpaczałby jeszcze dłużej, ale w końcu zmógł go sen.
A ja do dziś zastanawiam się skąd te jego obawy. Wszak ja pracuję, moja mama pracuje… A więc w naszym domu nie mówi się o szukaniu pracy, o wysokim bezrobociu itd. Nawet wiadomości w TV ostatnio nie oglądamy. Może takie kilkuletnie dzieci wiedzą o świecie i o naszych realiach znacznie więcej niż nam się wydaje?
Z innej beczki… Wstyd przyznać, ale dopiero dziś rano uświadomiłam sobie, że nie mam prezentu imieninowego dla Mateusza. O imieninach pamiętałam, ale o prezencie nie… Całe szczęście, że mogłam jeszcze skorzystać z wygranej karty do Empiku i tym samym zamówiłam dla Synusia eM prezent (tzn. on wybrał co chce, a ja dokonałam zamówienia):
Z reguły na imieniny mały dostawał ode mnie jakiś drobiazg, ale w tym roku zdecydowałam, że mniejszy prezent dostanie na urodziny (bo tego dnia i reszta rodziny zasypuje go upominkami), a większy na imieniny (bo nie robimy żadnej imprezy i to będzie jedyna atrakcja). Piórnik jest dodatkiem do prezentu, bo w tym roku dzieciaczki mają nosić do przedszkola swoje kredki, a więc i tak trzeba było go kupić :)
No to teraz czekamy na kuriera, który ma nas odwiedzić po weekendzie :)