Tak się złożyło, że ostatnie (prawie) trzy tygodnie Mateusz spędził w domu. Chorował przez dwa tygodnie – jak zawsze katar, kaszel i ogólne osłabienie. Potem ja pojechałam na szkolenie i nie robiłam mojej mamie kłopotu z odwożeniem Małego do przedszkola i odbieraniem go stamtąd. We wtorek Synuś eM był na urodzinach koleżanki, a wieczorem tak cieszył się z mojego powrotu, że późno zasnął. No dobra, wcale nie cieszył się z mojego powrotu tylko z przywiezionych mu puzzli :) Nie miałam serca budzić go w środę o tej 5:40 i znowu zostawiłam go pod opieką mamy. W czwartek poszedł już do przedszkola po raz pierwszy od początku tego miesiąca, a zarazem po raz pierwszy był obecny na zajęciach dodatkowych.
Rano popłakiwał, że nie chce tańczyć, ale wcześniej zapłaciłam już za zajęcia, więc przekonywałam go, żeby chociaż raz zobaczył jak to jest. W końcu uległ i oznajmił, że „dzisiaj pójdzie, ale potem mam iść do pani go wypisać”. Nie muszę chyba dodawać, że popołudniu płakał, żebym go tylko nie wypisywała z tańca nowoczesnego, bo on uwielbia tam chodzić. Nawet dostał nagrodę za dobre zachowanie podczas lekcji tańca :)
Z kolei wczoraj wieczorem był płacz, że nie podobają mu się lekcje hiszpańskiego. JAKIEGO HISZPAŃSKIEGO?! W piątek był w przedszkolu dzień francuski, więc pomyślałam, że mojemu dziecku coś się pomyliło. Mateuszek jednak stanowczo zaprzeczał, upierając się, że po francusku mówili tylko „dzień dobry”, a potem był hiszpański. I kropka. Skoro to nie był francuski, to uznałam, że Synuś eM przez pomyłkę trafił na zajęcia z angielskiego, na które go nie zapisywałam. Zapytałam go o słówka jakich się uczył i miałam nadzieję, że to rozwieje moje wątpliwości, ale Matuś znowu się rozpłakał: „Ja nic nie pamiętam. Ale mamusiu, proszę, ja nie chce mówić w tym dziwnym języku! On mi się nie podoba!„. W końcu jednak doznał olśnienia i przypomniało mu się, że mówili „lalalala, lelelele”. I wiecie czym okazał się język hiszpański? Zajęciami z logopedą :)