Bycie mamą nieraz bywa trudne i frustrujące. Nieprzespane noce, dziecko domagające się co 5 minut piersi, kolki, ząbkowanie, kilometry wydreptane z płaczących maluchem w ramionach, choroby, marudzenie o byle co, bunty X-latka (u nas bunt 2-latka trwa do dzisiaj). To wszystko da się znieść… Do czasu.
Raz na jakiś czas dopada mnie kryzys macierzyństwa i mam wtedy ochotę zamknąć się w szafie (dosłownie – zamknąć się w szafie, a nie – zostać szafiarką) i nad butelką wódki wyć do księżyca. Albo porządnie trzasnąć drzwiami (najlepiej tak, aby odpadł tynk ze ścian), wyjść z domu i nie wracać tam przez kolejne tysiąc lat. Śmiem twierdzić, że emocje te są u matek czymś normalnym, bo wbrew pozorom – jesteśmy tylko ludźmi, którzy mają prawo do gorszego dnia (ciiii… zdradzam sekret – matka to TYLKO człowiek, a nie istota nadprzyrodzona!).
Co w takiej sytuacji?
Wystarczy poprosić o pomoc. Babcię, dziadka, ciocię, wujka, siostrę, brata, matkę, ojca, sąsiadkę, sąsiada, przyjaciółkę, przyjaciela, listonosza… No dobra – listonosza skreślam z listy, bo trochę się zagalopowałam. Ale serio – wystarczy powiedzieć wprost, że potrzebujemy chwili odpoczynku i poprosić, aby ktoś wpadł na godzinkę zająć się naszym dzieckiem. Albo zapytać, czy w drodze wyjątku ktoś inny nie mógłby odebrać naszej pociechy ze żłobka/przedszkola/szkoły…
Banalne? Banalne.
(: UWAGA! WAŻNY KOMUNIKAT! :)
Wpis jest ofertą współpracy barterowej na zasadzie „Ty mi dziecko („dopiero dorosłam do bycia matką”), ja Tobie wolną chwilę”.*
*Ponoć pilnowanie dzieci bardziej popularnym blogerkom jest teraz modne. A że ja sama nie mam nic przeciwko nowym trendom, to poszerzam ofertę – pilnowanie dzieci czytelniczkom. To też może być faszyn!
** Jeśli w przeczytanym powyżej akapicie nie wyczuwasz ironii to… Twój problem, a nie mój.