Nigdy nie interesowałam się modą… Odkąd pamiętam obojętne jest mi to, co ubieram – nie zwracam uwagi na fasony, wzory czy też metki. Ważne jest dla mnie tylko to, aby ubranie było wygodne i żebym dobrze się w nim czuła :) Tak samo jest z makijażem – jak mi się nie chce to po prostu się nie maluję. Przejmowanie się, że ludzie zobaczą mnie bez makijażu nie jest w moim stylu. Zimą zdarza mi się wyskoczyć do sklepu obok w grubej kurtce i w klapkach. Na spacery z Mateuszem zakładam stary dres, bo wtedy żadne bieganie po okolicznych krzakach (w celu poszukiwania skarbów) nie jest mi straszne. Oczywiście nie wszędzie i nie zawsze pozwalam sobie na taki luz, wszak czasem wypada prezentować się lepiej ;)
Podobny stosunek mam do ubierania Mateusza. Nie śpię na pieniądzach, więc mały nie jest zawalony kupą markowych, nowych ubrań. Tak więc i jego ubrania podzielone są na te „do przedszkola” i „do domu”. Do przedszkola nosi ubranka kupowane w sklepach, które są w dobrym stanie. Po domu pomyka w ubrankach, z których powoli wyrasta, spranych, podniszczonych. Wówczas może brudzić się do bólu, bo nie jest mi żal jak je zniszczy jeszcze bardziej. A akurat do brudzenia się to ma on wieeelki talent ;)
Jednak ostatnio moje dziecko zaczęło wręcz przesadnie o siebie dbać… Niech nikt nie próbuje dotknąć jego włosów tuż po czesaniu. W obronie swojej fryzury gotowy jest wręcz do użycia siły! Wystarczy chwila nieuwagi, a po domu roznosi się zapach mojego dezodorantu. Marzenie mojego synka? Specjalny dezodorant dla małych chłopców (są w ogóle takie?). Albo buty… Kupiłam Mateuszowi nowe buty na wiosnę, a on nie chciał ich nosić, żeby… się nie pobrudziły i nie zniszczyły! Ile ja się musiałam go naprzekonywać, że buty są do noszenia, a nie do stania na półce… Do tego jeszcze ta ostatnia poranna awantura – „nie ubiorę tej koszulki, bo jest niemodna!„. I żebyście widzieli, jak ostatnio się obrażał na każdego, kto skomentował krostkę na jego czole! Szok!
Ja rozumiem, że nastolatki są drażliwe na punkcie swojego wyglądu. Ale żeby 5-latki też?!