„Mam już 25 lat, 8-letniego syna, ustabilizowane życie i… wrażenie, że nic nowego już mnie w życiu nie czeka” – z taką myślą weszłam w rok 2014. A potem przemyślałam sobie to na spokojnie raz, drugi i trzeci… I puknęłam się w swoje naznaczone pierwszymi zmarszczkami czółko :P
O to, że wieje u mnie nudą mogłam mieć pretensje tylko i wyłącznie do samej siebie! Codzienność każdemu dostarcza wiele wymówek, ale też daje sporo możliwości – i to ode mnie zależy czy przynajmniej spróbuję je wykorzystać.
Jeszcze kilka tygodni temu jak mantrę powtarzałam „ale to za drogo”, „ale nie mam czasu”, „ale mam dziecko”, „ale się nie nadaję”. Tymczasem jedyną przyczyną mojej stagnacji było to, że… mi się po prostu nie chciało. Łatwiej było wmówić sobie, że nie stać mnie na wypad do restauracji niż ruszyć tyłek z kanapy (do której zostałam przykuta przez dziecko za sam fakt bycia jego matką). Albo przesiedzieć pół nocy na Facebooku zamiast wykorzystać ten czas na pomalowanie paznokci i wstać rano 10 minut wcześniej, żeby zrobić sobie makijaż…
Postanowiłam więc od nowego roku bardziej skupić się na sobie niż na moich wyimaginowanych problemach. Na początek na całą sobotę wybyłam z domu na babskie spotkanie (wyrodna matka! opuściła dziecko na cały dzień! i to wolny od szkoły! na stos z nią!). Potem lekką ręką przeznaczyłam trzycyfrową kwotę na samotny weekend nad morzem (i nawet nie miałam wyrzutów sumienia, że taka ze mnie egoistka, co to jedzie na See Bloggers i zostawia dziecko w domu… ba, powtarzałam eM, że to świetna okazja, aby od siebie odpocząć!). A wisienką na torcie stała się wizyta u kosmetyczki zamiast kolejnych klocków Lego.
I wiecie co? Dobrze mi z tym egoizmem. Od razu lepiej patrzy mi się lustro (bo i lepiej czuję się sama ze sobą), mam też więcej cierpliwości do młodego… A przede wszystkim – mam 26 lat, 9-letniego syna i całe życie przed sobą! I tylko trochę brakuje mi tej dawnej rutyny, bo kalendarz mam zapełniony na kilka najbliższych miesięcy :)
Rok 2015 będzie moim rokiem!